piątek, 13 kwietnia 2012

Rozdział 37.

DOM PAŃSTWA THOMSON.
Dziewczęta bardzo późno wróciły do domu. Na szczęście nie miały żadnych problemów (chodzi o pretensje ze strony właścicieli domu).
-Emilka...-zaczęła dziewczyna, która siedziała w pidżamie na łóżku siedemnastolatki.
-Tak?-zapytała.
-Przepraszam.
-Oj, daj spokój. Słyszę to od Ciebie już setny raz. Stało się. To nie twoja wina-Em krzywo się uśmiechnęła.
-Tak strasznie mi głupio. Namawiałam Cię, żebyś z nim porozmawiała...-urwała.
-Nie przejmuj się tym. Lepiej idź spać. Ja też już idę. Jestem wykończona-Emily udawała, że wszystko jest okey, ale czuła, jakby połknęła granat, który po chwili w jej ciele wybuchł.
-Dobranoc-pożegnała się Marta i wyszła.
-Taa...-odpowiedziała i położyła się. Pomimo zmęczenia, nie mogła zasnąć. Wierciła się na łóżku-Tak nie można-wyszeptała i zaczęła gapić się w sufit.

POKÓJ NATHANA.

On również nie mógł spać. Usiadł na brzegu łóżka i przeczesał obiema rękami włosy. Zaczął krążyć bez celu po pokoju w samych bokserkach. Gdy potknął się o leżącą na podłodze bluzę, zaklął pod nosem. Nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Wyszedł na taras. Podniósł głowę do góry.
-Ty też patrzysz na te samo niebo-powiedział, trzymając się kurczowo barierki. W tych słowach znalazł pocieszenie. Miał rację. Ona wyglądała przez okno, ale o nim nie myślała. Patrząc w niebo, przypomniała jej się historia, którą opowiedział jej Max. Zawiał chłodny wiatr. Nathan schował się do środka. Gdy zamykał drzwi od balkonu wziął głęboki wdech.
-Myślałem, że masz zamiar tam nocować-zażartował Max, ale nie było mu do śmiechu.
-Y-y-y-a...-dziewiętnastolatek zawył-Wystraszyłeś mnie-przyznał.
-Dobrze Ci tak-odparł oschle-Jesteśmy kumplami, ale muszę powiedzieć coś, czego nie chciałbyś usłyszeć. W sumie, to właśnie po to ma się przyjaciół-po chwili przeszedł do sedna sprawy-Zachowałeś się strasznie. Ona do Ciebie przyszła. Chciała dać Ci szanse, a Ty wyskakujesz z takim tekstem? Nie rozumiem Cię.
-Ona ułoży sobie życie beze mnie-powiedział.
-Jesteś tego pewien? Jakoś nie zauważyłem, żeby skakała z radości po tym, co usłyszała.
-Do piątku zapomni, że mnie nawet poznała-wyznał pewnym głosem, chociaż tak się nie czuł.
-No nie wiem.
-Jestem zmęczony. Idę spać-odparł Nathan, chcąc wyprosić Maxa z pokoju.
-Nie chcesz ze mną gadać. To nie. Ale pożałujesz tej decyzji. Jeszcze dwa dni temu ją kochałeś. Dzisiaj się obudziłeś i czar prysnął?-zapytał chłopak.
-Nie-odpowiedział cicho-Myślisz, że mi jest łatwo?-zapytał z wyrzutem-Gdy widziałem jak płacze... Dla niej skoczyłbym w ogień... Chcę ją chronić.
-Przed czym?
-Przed samym sobą-wyznał-Skrzywdziłem ją raz. Nie chcę więcej tego robić.
-Pomimo tego, że to był tylko raz, zrobiłeś to bardzo boleśnie.
-Z czasem zapomni. Musi-powiedział z naciskiem.
-Nie, jeśli będzie spotykała się z nami i Jess.
-Boże, czemu to takie trudne?
-Życie zawsze jest pod górkę, a jeśli jest z górki znaczy, że się poddałeś-odparł Max i poklepał Natha po ramieniu.
-Najchętniej cofnąłbym czas. Nie poszlibyśmy do kawiarni i nie zobaczyłbym Lily. Emily-poprawił. Max patrzył na niego dziwnym wzrokiem-Jakbym jej nie poznał, nigdy nie miałbym okazji widzieć je łez-wytłumaczył.
-Ani uśmiechu-dodał Max.
-Ach... Jej uśmiech-Nathanowi przypomniał się wypad na kręgle. Odprowadził Emilkę. Rozmowa się nie kleiła. To nic. Ważne, że pożegnała go ciepłym uśmiechem. Na myśl wspomnienia sam się uśmiechnął.
-Widzisz, co z Tobą robi?
-Co?-Nath na chwilę znalazł się w innym świecie.
-No właśnie-Max pokręcił głową.
-Stało się...
-Niestety-przytaknął.
-Jak ona się trzyma?-dziewiętnastolatek zapytał niepewnie.
-Sam widziałeś-odpowiedział. Nathanowi przypomniał się obraz dziewczyny wybiegającej z kuchni.
-Ja...
-Nie wiem, co Ty, ale ja idę już do łóżka-Max mu przerwał. Nie chciał słuchać jego tłumaczenia się-Dobranoc-dodał i wyszedł. Nath ze złości przywalił pięścią w ścianę.
-"Aż tak nie boli"-pomyślał. I naprawdę nie bolało. Zaczęło dopiero jak spadł poziom adrenaliny. Po9łożył się.
Trzecia nad ranem. Czwarta. Piąta. Tak. Zasnął. Emily również.

5 komentarzy:

  1. świetne : ) super się czytało ..

    czekam niecierpliwie na następny :D ;*

    OdpowiedzUsuń
  2. rozdział ekstra :D

    pisz szybko kolejny! :)

    OdpowiedzUsuń
  3. daj mi następny...
    proszę...
    chcę skakać z radości, jak ty dodasz rozdział! ^^
    ten jest zaczepisty ^^

    OdpowiedzUsuń
  4. Pisz, pisz nawet już kolejny... PROSZĘ!!
    Super rozdział!

    OdpowiedzUsuń