Rozdział 9.

W pizzerii tylko Emily się nie odzywała.

-Coś się stało?-zapytał cicho Nath.

-Nie-odpowiedziała sucho-Idę się przewietrzyć. Zaraz wracam-i wyszła.

-No idź-powiedział Seev do Nathana, po czym i on wyszedł.

-Lily, zaczekaj. Coś zrobiłem nie tak?-zapytał.

-Nie-odpowiedziała i usiadła na ławce, a chłopak obok niej.

-To co jest?

-Nic.

-Wcześniej inaczej się zachowywałaś-powiedział spokojnie.

-Może dlatego, że źle się czułam-powiedziała Em.

-Więc na co dzień jesteś taka niemiła?-zapytał.

-Może…  Jakoś nikt inny na to nie narzekał. Tylko Ty.-odparła ze złością.

-Dobra, już się nie odzywam-powiedział wściekły.

-Chodźcie na tą pizzę, bo Max wszystko zje!-zawołał do nich Jay.

-Już idę-odparł Nath i wstał, to samo zrobiła Em. Do budynku wrócili razem, ale żadne z nich nic nie powiedziało. Chłopak pomimo tego, że był zły przepuścił w drzwiach dziewczynę.

-No, jesteście-powiedziała Jessica.

-Nawet nie wiecie jak walczyłem dla Was o tę pizzę-zażartował Tom.

-Taa… Bardzo śmieszne. Przecież zostawiłbym coś dla nich-powiedział Max.

-Chyba pudełko-śmiał się Seev.

-Ja nie jestem głodna-stwierdziła Emilka.

-Ja też straciłem apetyt-powiedział najmłodszy członek zespołu.

-Więcej dla mnie-odparł Max, a wszyscy zaczęli się śmiać.

-To co, zaraz idziemy-powiedziała Em do Marty. Nathan spanikował. Chciał przeprosic, ale nie miał okazji.

-Co, już?-zapytała zdziwiona dziewczyna.

-No nie wiem jak Ty, ale ja zaraz idę-odparła Emilka i zaczęła się zbierać.

-Zostańcie-poprosił Tom. Em się tylko uśmiechnęła.

-Emilka, nie obrazisz się jeśli…-zaczęła po polsku Marta.

-Nie no, jasne, że nie. Zostań-odpowiedziała w ojczystym języku.

-Co jest?-zapytała Jessica.

-Martha jesze zostaje-powiedziała Em-Do zobaczenia.

-Odprowadzę Cię-powiedział Nath.

-Nie chcę.
-Nie obchodzi mnie to-i poszedł z nią.

-Miałeś się do mnie nie odzywać-wypomniała mu Emilia w drodzę do domu.

-Powiedziałem, że Cię odprowadzę, a nie będę z Tobą rozmawiał.

-Ale rozmawiasz-droczyła się z nim.

-Bo mnie prowokujesz.

-I co jeszcze wymyślisz?-zapytała sarkastycznie.

-Uwierz mi. Mam dużo pomysłów-odpowiedział.

-Dobrze wiedzieć-powiedziała z niesmakiem.

-Czemu jesteś taka?

-Jaka?-zapytała zdziwiona.

-O taka-odpowiedział-Po pierwszym spotkaniu myślałem, że jesteś inna. Dzisiaj oczekiwałem czegoś innego.

-Każdy ode mnie czegoś oczekuje, a później ma do mnie pretensje, bo jest rozczarowany. A tak w ogóle, to Martha chciała iść na te kręgle, a nie ja. Najchętniej bym została w domu i zamknęła się z książką w pokoju-powiedziała z wyrzutem.

-Czytasz?-zapytał.

-Trochę.

-A co, aktualnie?-próbował ją uspokoić.

-„Pod kopułą” Kinga.

-Nie słyszałem.

-Serio? Kocham książki tego gościa. Wszystko jest opisane tak realistycznie-powiedziała.

-Przejdę się do ksiągarni-Nath uśmiechnął się, a ona odpowiedziała tym samym-Lily, jeśli zrobiłem coś nie tak to naprawdę strasznie przepraszam.

-Nie masz za co.

-Więc co jest?-zapytał i złapał ją za rękę. Emily natomiast szybko schowała ręce do kieszeni kurtki.

-Nic-powiedziała-Serio.

-Za każdym razem ja Cię dotknę odsuwasz się ode mnie. Ktoś zrobił Ci krzywdę?

-Co? Niee, daj spokój. To tutaj muszę już iść-powiedziała i zaczęła iść w stronę drzwi wejściowych.

-Ale pójdziemy kiedyś na kawę?-zapytał chłopak.

-Kiedyś-odpowiedziała dziewczyna i weszła do domu. Nath stał jeszcze chwilę zastanawiając się.

-Raz się żyje-powiedział i ruszył w stronę drzwi-Dzień dobry, a raczej dobry wieczór-powiedział do Sue rumieniąc się.

-Dobry wieczór-odpowiedziała kobieta-Pewnie jesteś znajomym Emily i Marthy.

-Tak.

-Niestety Marthy nie ma. Jest tylko Emily.

-To się nawet dobrze składa-odpowiedział grzecznie.

-Już ją wołam. Emily! Chodź! Ktoś do Ciebie!-krzyknęła pani Thomson. Emilia wyszła z kuchni i na widok chłopaka aż się potknęła.

-Co Ty tu robisz?-zapytała zdziwiona.

-To ja Was zostawię-powiedziała Sue i poszła do kuchni.

-Uważaj, bo sobie krzywdę zrobisz-odparł Nath.

-Dzięki za troskę-powiedziała obojętnie zabierając kurtkę i wychodząc na dwór.

-Nie wiem, kiedy nastąpi te kiedyś, o którym mówiłaś, więc pomyślałem, że lepiej być w kontakcie, bo wiesz… Już mogę Cię nie spotkać-tłumaczył chłopak.

-Więc chcesz mój numer? Dobrze zrozumiałam?

-Można tak powiedzieć.

-Daj telefon-powiedziała wyciągając rękę. Dziewczyna szybko wpisała numer. Później zaczęli rozmawiać  na różne tematy. Śmiali się i wygłupiali.

-Twój chłopka ma szczęście, że trafił na taką dziewczynę jak Ty-w pewnym momencie powiedział Nath.

-Ja nie mam chłopaka-odparła .

-Serio? Taka dziewczyna…

-Jaka?-przerwała mu Em.

-No..Miła, zabawna i wiesz….-plątał się chłopak.

-Wiesz co, u nas miła, zabawna i pomocna to jest przyjaciółka-Nath się tylko uśmiechnął-Robi się późno, a muszę wcześnie wstać.

-Jasne, już sobie idę. To do zobaczenia-powiedział i zrobił kilka kroków w stronę parku-Jeszcze jedno-podbiegł do Em-Chyba nie jestem aż taki straszny jak sądziłaś?-wyszeptał jej do lewego ucha i spojrzał głęboko w jej oczy. Emily zrobiło się gorąco, a serce zaczęło jej tak głośno bić, że chłopak na pewno je usłyszał.

-Chyba nie-wyszeptała, a on pocałował ją w policzek.

-Odezwę się-odparł i poszedł. Emily stała jeszcze przed domem i dopiero po 5 minutach doszło do niej, co się stało. Nath wracając do domu myślał o tym, co zaszło i stwierdził, że to był udany wieczór.